In 2017 deed ik een keukenexperiment:
als opruimcoach wou ik nu eens echt onderzoeken wat ik gebruikte in de keuken, en wat eigenlijk overbodig was. Ik haalde alles uit mijn kasten en enkel wat we gebruikten ging er terug in. Hier is mijn verslag.
DEEL 7 - DAG 36
Dag 36, of 35 dagen na de start van het experiment.
Ja, uiteindelijk heeft het dus iets meer dan een maand geduurd, mijn experiment. 5 weken om precies te zijn.
Die laatste extra dagen kwamen er enkel bij omdat ik een moment moest vinden om samen met de man de uiteindelijke selectie te maken.
En dat moment vinden leek nog het moeilijkste, want de selectie zelf viel heel goed mee.
Ik had me voorbereid op verhitte discussies, rondvliegende borden en uitspraken als ‘gooi dan maar alles weg’, maar eigenlijk ging het super vlot. Misschien omdat we er een hele maand op voorbereid waren? Geen idee.
Over voorbereiding gesproken, ik was – tijdens het wachten op een geschikt selectiemoment mét de man – zelf al eens doorheen de overblijvende spullen gegaan en had al een eerste indeling gemaakt.
Ik maakte 3 groepen:
zeker houden (midden)
zeker weg (rechts)
overleg nodig (links
Resultaat na het ‘overleg’:
weggeven (links)
weggooien (rechts)
Wat niet wegging, zit nu terug in de kast.
En dan komen we zo tot het uiteindelijke resultaat: een verlijking tussen start (links) en slot (rechts) van dit experiment.
Ik wil wel nog even herhalen dat dit experiment diende om te kijken wat we nu écht gebruiken en dan hopelijk ook enkel over te houden wat we gebruiken. En dat is niet per se het minimum.
Natuurlijk zouden we met minder kunnen toekomen, maar daar ging het niet om. Niet in de eerste plaats, want natuurlijk stel je jezelf wel voortdurend die vraag.
Maar goed, wat er nu in de schuiven zit, zouden we toch écht moeten gebruiken. En dan bedoel ik toch liefst meermaals per jaar.
Het resultaat:
Lade 1
Besluit: iets minder bevolkt, een beetje herschikt, maar nog steeds voldoende om een feestje te kunnen geven.
Wat hier wel erg opvallend was: een stuk van de hoeveelheid wordt gewoon al bepaald door de voorkeuren van mijn mede-bewoner(tjes). Zo eten de 3 kinderen hier graag nog eens met een (baby-)lepeltje en heeft mijn man liever het ene bestek en ik het andere. Sja, als het maar met plezier gebruikt wordt.
Lade 2
Besluit: bijna geen verschil, op een pizzabord, enkele plankjes, eierdopjes en dekseltjes na. Van de borden zaten er nog 5 in de doos. Deze heb ik gewoon weer in de kast geplaatst, zoveel verschil maakt dat toch niet. Vroeg of laat sneuvelt er wel eens eentje, zoals tijdens een keukenexperiment Ik weet wel dat ik een hele tijd geen extra borden moet aanschaffen.
Lade 3
(2de rij: zonder dienbladen)
Eén van de lades met het grootste verschil. Een groot deel van de oorspronkelijke inhoud staat bij de stapel om weg te geven. In de plaats kwamen enkele spullen uit andere lades erbij. Klein beetje fier!
Ja, er staan nog enkele twijfelgevalletjes tussen de machientjes, maar de hoop is dat, nu ze veel zichtbaarder zijn, ze ook sneller eens gebruikt zullen worden. En dan is het ok!
Lade 4
Ietsje minder bevolkt. Je ziet het niet, maar er is een snijplankje weg. Die lag verstopt onder de grote
Lade 5
Ook iets minder vol en wat spullen herschikt. Veel minder had ik ook niet verwacht aangezien dit de lade was die als eerste zo goed als weer volledig was.
Lade 6
Een duidelijk verschil, al is dit op foto misschien niet zo te zien. Ook hiervan werden enkele spulletjes herschikt, maar verdwenen er een hele hoop.
Confronterend moment wanneer je moet toegeven dat je toch geen bak-prinses bent en dat de eerstkomende tijd ook niet zal worden. Leuk voor een keertje, maar mijn tijd gaat op dit moment naar andere dingen. Dan hoef ik ook geen resem bakattributen te bewaren.
Kast 1
Al is het effect op foto minder dan in het echt, toch kan je hier het verschil duidelijk zien. En dan zijn er ondertussen zelfs nieuwe bakjes bijgekomen (om naar de slager te gaan). Uit deze kast is toch heel wat verdwenen: doosjes en potjes zonder deksel of omgekeerd, die niet goed sluiten of een onhandig formaat hebben, tafeldecoratie die we nooit gebruiken en heel veel kinderbekertjes.
Die kindercollectie zal bovendien in de loop der jaren ook nog erg slinken, net zoals de stapel papieren bordjes en servetten, die ik nu enkel houd om op te gebruiken. (Al weet ik zelf niet goed wanneer ik dat nog zou doen eigenlijk…)
Kast 2
Het is niet zo goed te zien, maar hier is toch ook vrij veel verdwenen, meer dan ik had gedacht (dikke duim voor de man). Ondanks het feit dat er zelfs enkele glaasjes bijkwamen (zie vorig verslag).
De vloer
En de vloer, die is nu echt een heel stuk leger.
Voor:
Na:
Links: weggeven – rechts: weggooien
Algemene conclusie
Ondanks het feit dat ik al eens door mijn kasten gegaan was met het oog op ont-spullen, gaan er toch 5 volle dozen weg. Het écht eens be-leven, gaat verder dan een theoretische denkoefening van ‘wat gebruik ik nu écht’.
Een dergelijk experiment doet je, net als elke opruim- / ontspulsessie trouwens, écht wel stilstaan bij wie je bent op dit moment. En dat kan best confronterend zijn. Zo kan ik nu geen bak-koningin zijn of Jeroen-Meus-wanna-be.
We kunnen niet altijd alles doen wat we willen, en dat betekent keuzes maken. Niet altijd even leuk en gemakkelijk, voor sommigen zelfs een griezelig idee, maar achteraf wel erg rustgevend en bevrijdend eigenlijk.
Spullen die handig en nuttig zijn of lijken, zijn geniepige binnensluipers die stilletjes je kasten vullen tot ze ontploffen. Wanneer je toch in verleiding komt een zoveelste machientje of kommetje aan te schaffen, stel jezelf dan eerst de vraag of je niet al iets hebt dat hiervoor kan dienen. Wanneer je iets écht écht nodig hebt, dan weet je het wel.
Tips
Hier nog enkele vragen die ik mezelf (en de man) stelde tijdens het hele exeriment en het uiteindelijke selecteren:
hebben we het nodig?
is het handig?
hebben we al iets dat daarvoor kan dienen?
zouden we het gebruiken? Wanneer?
hoeveel hebben we er nodig?
waarom zou je het houden?
kunnen we het lenen / zouden we de moeite willen doen om het te lenen?
