De kast met 6 planken, mijn kast.
Ik vond ze tweedehands. Alleen ik stop er wat in. En dat lukt goed:
mijn post, schriften, schetsblokken, recepten, kaarten en enveloppen; mijn harde schijf en usb-sticks, losse briefjes met citaten en inzichten, de nog te lezen artikelen, pennen en potloden, rekeningen, ideeën op papier, knutselinspiratie voor de dochter, foto’s, stapeltjes overschotten van onze geboorte- en trouwkaart, juwelen die moeten worden gepoetst, geleende dingen, kapotte dingen, herinneringen …
Alles stopte ik erin en viel er weer uit.
Ik gebruikte ze nu al zo lang, voor heel veel en had ze ook al heel veel opgeruimd.
De inhoud van de kast, die zijn gelijke vindt in nog enkele kasten boven en nog een berg dozen beneden, was meer dan me lief is een bron van ergernis, afleiding en soms zelfs ellende geworden. Als ik wat wou schrijven, vond ik mijn schrift en pen nooit meteen of bleef ik haperen bij post en to do’s. In geen tijd was ik mijn goesting om te schrijven kwijt.
En dan is opruimcoach Nele op bezoek.
Gewoon, als vriendin, maar nadat ze ‘s avonds (lees: om 00u40) een la in de badkamer halfleeg heeft weten te maken door washandjes gewoon wat anders te ordenen, stelt ze de volgende dag voor om eens naar de kast met de zes planken te kijken.
Vriendin Saar wordt erbij gehaald om de inhoud op tafel te stallen.
Begin maar, zegt de coach. Ik schaam me lichtjes als ze staat toe te kijken terwijl ik de eerste doos openmaak en geen naam heb voor de inhoud. Als vriendin Saar voorstelt ons aan het werk te laten en zelf even op bed te gaan liggen, word ik ongemakkelijk; ik voel vaag wat hoofdpijn opkomen en zou ook graag even liggen.
Ga jij hier echt staan kijken naar alles wat er tevoorschijn komt?, vraag ik aan Nele. Heel even, tot je bent vertrokken, zegt ze.
Ik stoor me aan mijn onsamenhangende verzameling onbenulligheden. Dat ik dingen heb gehamsterd en herinneringen aan twintig jaar geleden heb meegesleurd naar Nederland, is mijn probleem.
Nele lijkt de inhoud van de spullen niet eens op te merken. Ze kijkt naar de vorm en naar het groter geheel. Via slimme vragen over wat ik belangrijk vind en wat ik echt wil en werkelijk – eerlijk antwoorden – zal doen, laat ze me zelf oordelen over de delen van het geheel dat ik al gauw helemaal zelf aan het scheppen ben.
Terwijl ik foto’s van vergeten mensen, blanco kruiswoordraadsels en citaten op kalenderblaadjes ofwel links ofwel rechts naast me neergooi, begint Nele in al het resterende een aantal categorieën aan te brengen. Ze vraagt of de categorieën voor mij kloppen en verrassend snel zie ik een orde in de chaos ontstaan die zo eenvoudig lijkt dat ik niet snap dat ik dat al die tijd niet heb gezien.
Ik heb heel veel weggegooid en weet nauwelijks nog wat dat was. Een aantal toppers:
Een artikel over Amish, ik heb het dertien jaar bewaard, het heeft in vier huizen gelegen en werd nooit gelezen … ik vind het wel als ik dat wil;
Een doos enveloppen met verstorven bruine plakrand … ik zou er iets leuks overheen kleven (schaamte) … niet, dus;
Een houten kistje vol plaksterren en glitters, ooit gekregen van een nichtje … bedankt, maar nee;
Uit magazines geschuurde oefeningen voor de rug, logeertips in Spanje en Portugal, recepten voor moeilijk etende kinders … niet één keer iets mee gedaan;
…
In twee uur tijd heb ik de inhoud van één kast in mijn handen gehad en een nu al ingrijpende start gemaakt voor de inhoud van één volledig huis.
Nele dringt niets op, brengt niet haar eigen systeem aan. Ze geeft een voorzet richting de orde die bij me past. Alle keuzes heb ik zelf gemaakt, niets is verdwenen zonder dat ik dat wilde, niets is geordend op een manier die ik té vind. Als ik nu mijn kast open, valt er niets uit, vraag ik me niet af waar ik iets heb gelegd en kan ik met één armbeweging grijpen wat ik nodig heb.
Het weekend na het bezoek van Nele oreer ik op mijn eigen verjaardagsfeest over de kunst van het opruimen, de helderheid en focus die ermee gepaard gaan, het belang van leven zoals je wilt. Mijn zus houdt me nog net tegen als ik aan de slag wil gaan in haar garage en voor mijn vaders verjaardag is alvast een cadeaubon geschreven voor enkele dates met een opruimcoach.
Als ik na het verjaardagsfeest weer thuis kom, val ik over de dozen vol inhoud zonder naam. Ik krabbel recht en zie het eindelijk weer eens zitten om doos per doos en kast per kast te leven met enkel dat wat ik echt wil.
Bedankt, Nele! Na 12 jaar zonder contact was dit een beklijvend weerzien.
